Είναι γνωστό πως η πιπίλα, για εκείνα τα παιδιά που είναι δεκτικά στις τεχνητές θηλές, είναι μια συνήθεια που κόβεται δύσκολα. Εκείνο, όμως, που κανένας δεν τολμά να παραδεχθεί είναι πως σε μεγάλο βαθμό η πιπίλα που γίνεται συνήθεια είναι αποτέλεσμα της αντιμετώπισης των γονιών. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο που τα τελευταία χρόνια έχει ονομαστεί και «δεκανίκι της μαμάς».
Άδικα; Για σκεφτείτε λίγο. Πόσες φορές δεν έχετε δει κάποια μαμά(ή το έχετε κάνει και η ίδια) να τοποθετεί στο στόμα του μικρού της την πιπίλα κάθε φορά που εκείνο κλαίει; Κι όμως, τα μωρά και τα νήπια κλαίνε για πολλούς λόγους και η πιπίλα δεν τους καθησυχάζει όλους. Απλώς δίνει μια ψευδαίσθηση ικανοποίησης ως αποτέλεσμα της μνήμης του θηλασμού.
Είναι τόσο κακή η χρήση της!
Σε καμία περίπτωση η πιπίλα δεν πρέπει να δαιμονοποιείται, ειδικά εάν εισαχθεί μετά την εγκαθίδρυση του θηλασμού και "κοπεί" σχετικά νωρίς, πριν δηλαδή αρχίσει να προκαλεί προβλήματα στην οδοντοστοιχία και την γνάθο του παιδιού και, κατά συνέπεια, στο σχήμα του προσώπου του, στον τρόπο που αναπνέει κτλ. Άλλωστε είναι ένα απαραίτητο κομμάτι της ανάπτυξης του μικρού σας, ενώ πολλοί παιδίατροι την προτείνουν ως προληπτικό μέτρο του Συνδρόμου Αιφνιδίου Βρεφικού Θανάτου.
Η πιπίλα είναι μια μέθοδος για να καλύπτει το παιδί την ανάγκη του θηλασμού, όταν είναι ήδη ταϊσμένο και απλά ζητά ανακούφιση, και χωρίς αυτήν είναι πολύ πιθανό να ξεκινήσει να πιπιλά το δάχτυλό του. Μια συνήθεια που δύσκολα κόβεται και που, σε σύγκριση με την πιπίλα, προκαλεί σοβαρότερες στοματογναθικές ανωμαλίες!
Ωστόσο, μέχρι την ηλικία των 2,5 οποιαδήποτε από τις δύο αυτές συνήθειες θα πρέπει να έχει κοπεί. Με τον τρόπο αυτό, τυχόν παραμορφώσεις των δοντιών ή της γνάθου θα προλάβουν να διορθωθούν από μόνες τους με το χρόνο και την ανάπτυξη του παιδιού. Εάν αυτό δεν συμβεί, τότε ίσως οι παραμορφώσεις γίνουν μόνιμες και τότε μπορεί να χρειαστεί η παρέμβαση παιδοντοντιάτρου για να τις επιδιορθώσει.
Τι να κάνω;
